MTB Marathon - Rabka Zdrój

Zapowiadał się prawdziwie maratonowy weekend. Na początek Rabka Zdrój:) Wyjechaliśmy w piątek po 14 z Magdą, Damianem i Arkiem. Na miejscu byliśmy wieczorem, padało. Prognozy nie pozostawiały złudzeń - będzie zimno, mokro i nieprzyjemnie. Ciężko było się wybrać na start, na szczęście rano nie padało. Damian i Arek pojechali giga o 10. Start mega zaplanowano na 11, Magda pojechała ze mną kibicować. Do startu mieliśmy z górki, więc od razu mnie wychłodziło:) Spotykam Roberta z Welodromu i Tomka, którego poznałem w Głuszycy. Ustawiam się w sektorze i czekam na start.

Start o 11, asfaltami pod górę, staram się wyprzedzać, wiem, że słabsi zawodnicy będą blokować trasę przy pierwszych kałużach. Patrzę na licznik - nie działa:D Wjeżdżamy w teren, pełno kałuż, masa błota, twarz momentalnie brudna, chowam okulary - na nic się nie zdadzą. Pierwszy podjazd po Maciejową nie jest trudny, momentami muszę jednak podprowadzać, bo jest sporo ludzi. Przejeżdżamy obok wyciągu - śpimy na dole, u stóp stoku. Przy Schronisku odbijamy na zielony szlak i zjeżdżamy do małej wsi, zjazd jest szybki, ale trzeba uważać, bo jest bardzo ślisko. Ponownie wjazd w teren, mocny podjazd na polankę, mijamy górala, który twierdzi, że to najcięższy fragment do Turbacza, dalej już będzie lekko - ach ten góralski humor:D Wjeżdżamy na niebieski szlak, jest dużo błota, kamieni, kałuże sięgają momentami kolan - doświadczyłem tego. Mijam jadący naprzeciwka traktor:D Łańcuch zaciąga coraz częściej, ciężko jechać. Dojeżdżamy do schroniska Stare Wierchy i jedziemy dalej czerwonym na Turbacz - gwódź programu. Robi się coraz chłodniej, jadę w chmurach, widoczność momentami spada do kilkunastu metrów - niesamowity klimat:) Do Turbacza sporo podprowadzam, błoto, śliskie kamienie i spore nachylenie szlaku robi swoje. Gdzieś przed schroniskiem, nawet nie wiem, na którym kilometrze (niedziałający licznik) czuję, że nie mam łańcucha - został kilka metrów wcześniej w kałuży. Udaje się go znaleźć, ale brakuje jednej części spinki. Pech chciał, że nie mam zapasowje, noszę w portfelu... Pytam przejeżdżających zawodników, nikt nie ma /nie chce pomóc. Mija mnie jakieś 30-40 osób, jestem załamany, chcę zrezygnować, ale przypominam sobie, że i tak jakoś muszę wrócić. Wstaję i znowu pytam o spinkę. Zawodnik z numerem 4300 zatrzymuje się i wyciąg pudełeczko ze spinką. Zanim jednak udeje mi się ją wyciągnąć (trzęsą mi się ręcę z zimna), zanim udaje mi się ją spiąć (masa błota na łańcuchu) - mijają kolejne minuty. Nie wiem ile straciłem, na około minimum 20minut. Ruszam dalej, jadę ostrożniej. Dojeżdżam do bufetu na Turbaczu, a właściwie pod Turbaczam - szczyt był kilkadziesiąt metrów wyżej. Za bufetem zaczyna się szybki zjazd, na którym strasznie marznę, mokre ubrnie robi swoje. Dale już tylko wyprzedzam, jedzie mi się świetnie, przy rozjeździe mega/giga odbijam w prawo i zaczyna się świetny zjazd po kamieniach i błocie. Momentami jest naprawdę trudny (wykrzyniki), wszyscy w zasięgu wzroku sprowadzają, mi udaje się wszystko zjechać - opony świetnie trzymają, hamulec daje radę. Zjeżdżam do Obidowej, bufet (ostatni) i kawałek asfaltu. Wjeżdżam na szlak - fajne miejsce, bo jedziemy kilkadziesiąt metrów strumykiem, woda po kostki:) Dalej jest sporo podprowadzania - za ślisko na jazdę, a może brak już siły? Dojeżdżam do schroniska Stare Wierchy (ponownie) i dalej czerwonym do Rabki, po drodze jadę praktycznie z kilkoma osobami, zamieniamy się pozycjami, za Maciejową zostawiłem wszystkich i do mety zmierzam sam.